Tayland’dan Kamboçya’ya…

Tayland-Kamboçya arası giden otobüsler hakkında internette bir yığın yazı okudum. Hepsi aynı şeyi söylüyordu: “Sakın bu biletlerden almayın, dolandırılırsınız. Onun yerine sınıra kadar gidin, sonra öbür tarafa geçin, şuna binin, bundan inin, şöyle yapın, böyle edin…” Ben ikincisine çok üşendim, öyle olunca dolandırılmayı göze aldım. Bir tek organ mafyasına heba olmaktan çekindim. Olmadım.

Sabah kalktım erkenden, bir adam geldi, çantalarımla beni yürüttü anlamsızca. (Bu arada sırt çantamı hafiflettim. Her kaldığım yerde bir parça eşya bırakıyorum.)  Sonra 40 dolar istedi 20 dolarlık vize için. Bir İngiliz, bir de Japon vardı yanımda. Dedim “Siz ödediniz mi?”. “Evet” dediler. İngiliz’in Kamboçya’da kız arkadaşı varmış, sekizinci gidişiymiş bu şekilde. Tek başına sınırı geçmeye de kalkışmış, ama hem çok yorulmuş, hem de neredeyse bu kadar rüşvet vermesi gerekmiş. “Herkes cebine bir parça atıyor, senin de işin oluyor, takma kafana” dedi. Tamam dedim. Kalabalık olduk, kliması çalışmayan kamikaze bir minibüsle sınıra kadar gittik. Kızlardan biri durup durup kustu. Ben uyudum diyemem de kendimden geçtim sanırım. Pek bir şey hatırlamıyorum yolla ilgili. Sonra başımıza Kamboçyalı bir adam geldi. İlk önce İngiliz’i bizden ayırıp başka gruba verdi ki salladığı yalanları düzeltmesin. Neyse söylediklerinin çoğunu yemedim ama yine de bir parça Baht’ı Riel’e sınırda çevirdim. Onu da yapmasaymışım iyiymiş. Kendisi benim için Kamboçya’nın sevimsiz yüzü oldu. Ondan sonra konuştuğum herkesi çok sevdim çünkü.

Bir ülkeye karadan girmek çok farklı bir olay. Adımımı atar atmaz kafamdan bir yığın düşünce akmaya başladı. Sanki Hindistan’a geri döndüm. Fakirlik her yerde aynı. Bir de bana at hırsızı gibi geldi buranın insanları. Sonradan çözdüm nedenini. Tozdan korunmak için yüzlerine tülbent gibi bir şey bağlıyorlar. Daha çok Western filmlerindeki soyguncuları andırıyorlar onlarla. Gözlerim Red Kit’i aradı.  Ancak o tülbenti çıkardıkları anda karşınızda inanılmaz sevimli suratlar buluyorsunuz.

Çok acılar çekmiş bu millet. 1975-1979 yılları arasında en az 2 milyon insan katledilmiş, zaten minicik ülke, nüfusun yarısına yakın kısmı demek bu. Düşündükçe tüylerim diken diken oluyor. Yani sokakta gördüğüm 35 üstü her insanın içinde bir yara var. Nasıl bir komünizm anlayışıysa bu, Kızıl Kmerler tarafından iş sahibi olmuş herkes öldürülmüş. Ülkede okumuş adam kalmamış. Şehirdekiler köylere sürülmüş, işkence görmüş, aç bırakılmışlar. Ve ilginç bir şekilde çok sevgi dolu gözüküyorlar. Bu turistlere karşı takılmış bir maske değil kesinlikle. Bakıyorum aileler hep bir arada, kardeşler el ele yürüyor, gülücükler duyuluyor sık sık. Kim bilir, belki hep böylelerdi, belki de hayatın değerini hepimizden daha iyi biliyorlar.

Öyle işte şimdi Siem Reap’teyim. Meşhur Angkor Wat’ın orada. Daha dün akşam geldim ama şimdiden kanım kaynadı buraya. Çok turistik olmasına rağmen şans eseri bir düğün gördüm, halkın alışveriş ettiği pazara gittim, acayip yemekler yedim… Güneşi de Angkor Wat’ta batırdım. Kocaman ve temiz de bir odam var. Kertenkele ailesi duvarlarımda geziyor, çok tatlılar. Eşyalarımı yıkamaya vermiştim, daha kötü kokuyorlar şu an. Nehirde mi yıkadılar, ne yaptılar bilmiyorum. Tek derdim bu. 🙂 Ha bir de 35 derece ve inanılmaz bir nem…

0